Daan Karssing
De tocht naar strandpaal 69. Elke hardloper bij de IJsclub Haarlem heeft deze op zijn minst wel één keer afgelegd. Zeven kilometer heen en zeven kilometer terug; zo begon ook de duintrain-groep van Erik dit jaar aan de tocht. Na een halfuur gejogd te hebben, met hier en daar een steek en een droge keel, kwamen we aan op het strand. De avondzon begon al langzaam in de zee te zakken, maar dat weerhield ons er niet van om een selfie op het strand te maken.

De tocht eindigde voor velen thuis op de bank of in bed om de volgende morgen met de traditionele spierpijn op te staan.

Joachim Bose
Ik vond het verbazend makkelijk! Dat neemt niet weg dat ik het geen uitdaging vond, maar moeilijk was het niet. Het is jammer dat niet iedereen dit zo eenvoudig vindt en dat we geen grotere afstanden kunnen afleggen in onze groep. Op de foto zie je ons op het strand, blij dat we het hadden gehaald (niet wetend dat de terugreis een stuk lastiger werd). En dat was ook voor mij het geval; ik begon makkelijk en toen we 3.5 km terug hadden gelopen begon ik moe te worden en ik kon de groep van Niels (die net wat voor onze groep lag) niet meer bijhouden. Maar toen ik bijna terug bij de oase was, zag ik Erik in de verte nog naar mij zwaaien

Erik van Delft (trainer van de groep)
12 juli 2016
Eindelijk was het dan zover, de duurtraining naar strandpaal 69. In overleg met de groep van Lucas en Niels gingen we op pad om de bijna jaarlijkse tocht naar het strand te maken. De groep was niet zo groot maar met enthousiaste lopers. Lucas en Niels waren een half uur eerder vertrokken en hadden dus een kleine voorsprong. Om de groep te ondersteunen wilde de vader van Elle Bes graag met ons mee lopen. Door het mooie weer werd er veel van de lopers gevraagd en het tempo kon niet zo hoog. Na 4 km moest Tjitske omdraaien en werd door de eerste lopers van de groep van Niels ( die op de terugweg waren) naar de Oase begeleid. De andere lopers konden zonder grote problemen het strand bereiken. Maar de terugweg was wat moeilijker. Samen met de groep van Lucas begonnen we hier aan. Tamara moest het tempo wat naar beneden bijstellen en Mette kon zelfs na een paar km het tempo van Lucas niet meer volgen. Dit was allemaal geen probleem want Elle en haar vader hielden van achter alles in de gaten zodat we ook Daan, die vlak bij Tamara liep, niet zouden vergeten. Toen ik Mette ingehaald had, ging haar tempo ook weer omhoog en we vlak voor de Oase konden we nog even naar Joachim zwaaien, die als beste loper van ons groepje, als eerste terug was.

Wat een Heerlijke training.