En opeens weet je weer waarom je lid bent van een club, en van deze IJsclub in het bijzonder. Ondanks het late uur, op een oorspronkelijk voor de Diepvrieskip gereserveerde zondag, hadden zich maar liefst 60 deelnemers gemeld. Samen met een groot aantal geïnteresseerden droegen zij de hele avond collectief het ouderwetse clubgevoel. Het is Aris dus zelfs postuum weer gelukt om heel veel clubleden te mobiliseren.
Nadat het evenement in november nog was afgeblazen vanwege de coronamaatregelen, stonden er nu 30 teams strak van de spanning en deed iedereen enorm ingewikkeld over hoe het nou allemaal precies zat met die onorthodoxe rit over 2 x 450 m. En niet alleen bij de in groten getale aangemelde recreanten. Nee, zelfs de meest doorgewinterde wedstrijdrijders leken enigszins in verwarring. (Mooi zo!) Waar moest je nou ongeveer wisselen? En waar wordt de tijd dan precies gemeten? Kortom, het zinderde van de saamhorigheid.
Onnavolgbare schaarbeweging
Na een korte bijeenkomst vooraf en een minuut stilte voor ons voormalige clubicoon, schoot (of floot) zoon Dirk Dijksman zijn eigen gezinsleden Monique en Jesper weg voor de openingsrit. Dit alles onder het toeziend oog van zijn moeder Berthy. Jesper, die als enig niet-IJCH-lid ontheffing genoot vanwege zijn zeer betrouwbare achternaam, leverde een uitstekende eerste ronde af. Zijn moeder Monique echter miste van de zenuwen de baanwissel, maar dat zag de organisatie uiteraard door de vingers. Zij was overigens lang niet de enige die we op een “Sven Kramertje” konden betrappen, maar alle wisselweigeraars werden ruimhartig door de wedstrijdleiding gespaard. Zo ook Jacob Botman met zijn chicane-finish. Ondanks zijn senioriteit probeerde hij met een onnavolgbare schaarbeweging het tijdwaarnemingsoog te foppen door in de allerlaatste meter nog even snel van baan te wisselen.
Happy Socks
Opvallend was ook dat zelfs echte, door de wol geverfde Klaas Panderrijders hier opeens de grootste moeite leken te hebben met de aflossing. Het geroutineerde Happy Socks team (Johan Weenink en Tessa Dijksman) toonde onbedoeld bijna al hun vrolijk gekleurde sokken aan het voltallige publiek. Zij bleven ternauwernood op de been.
NOOT: De teamnaam Happy Socks was hier weer met zorg gekozen: In de begintijd van Corona was het ziekenhuispersoneel steeds onherkenbaar gekleed in een soort luchtdichte maanpakken. Aris beklaagde zich erover dat hij hen daardoor alleen maar kon herkennen aan hun sokken. Zo ook Johan Weenink, die hem als arts in zijn laatste dagen nog heeft behandeld.
Een elegante finish en een valse start
Een van de jongste deelneemsters, de 14-jarige Willemijn van Dijk, had het jeugdige lef om op haar witte kunstschaatsen over het ijs te vlinderen en haar prachtige rit met flair te bekronen met een Hunyadi-achtige finish: Tja, dát oog wou ook wat! En dat alles binnen de 50 seconden, sneller nog dan haar vader Evert Jan, die zich op zijn snelle klappers net iets te veel had ingehouden. Het leverde haar de terplekke gecreëerde prijs op voor de meest opvallende rijdster op: onder andere een cadeaubon, aangeboden door de firma SchaatsLab uit Santpoort-Noord (voorheen Bosch Sport maar geheel vernieuwd!). Bij de een na laatste rit deed starter Dirk nog even serieus van zich spreken door een valse start te constateren (zoals in elke zichzelf respecterende wedstrijd) en toe te kennen aan het Dinsdagavond Duo. Het zou hen duur komen te staan, zoals later zou blijken.
Prijsuitreiking
Naarstig rekenwerk moest nu gaan bepalen welke teams welke prijzen hadden gewonnen. De spanning buiten was met behulp van wat scherpe schaatsen en de ijzige kou, wederom te snijden, want naast de unieke twee-oorige Aris Dijksman Duo Coffee Cups, waren er meer cadeaubonnen (van de firma SchaastsLab uit Santpoort-Noord) te winnen voor de eerste drie teams in het belangrijkste Verschilklassement!!!
En ook nog eens voor het team dat binnen de tijdslimiet het langst van dit evenement had genoten! Deze Rode Lantaarnprijs ging op het nippertje naar Bert Heeremans en Merijn Nauta die echt geen seconde langer over hun rit hadden moeten doen. Overigens waren er meer gegadigden die hoog hadden ingezet op de Rode Lantaarnprijs. Zo hadden twee teamgenoten tijdens het warm rijden zeer nauwkeurig “gekalibreerd” wat hun tempo zou moeten zijn. Tot hun verbazing bleek de eindtijd echter heel veel hoger uit te vallen dan gecalculeerd. Het probleem bleek ‘m te zitten in het feit dat de blauwe inrijbaan nou nèt wat korter is dan de volle wedstrijdbaan!
De “hoogste tijd” was voor de Deurzetters (toepasselijke naam in deze) van Jonneke ter Steege en Judith Menting. Zij hadden heel goed begrepen dat het hier niet over snelheid ging en namen dan ook alle tijd om onderweg veel aan Aris te denken. Vlak voor hij het licht uit deed heeft Frank Zuurendonk ze maar van het ijs gedweild.
Ondanks dat hebben alle deelnemende teams een heuse PR gereden op deze nooit eerder verreden afstand. Maar wie werden de uiteindelijke echte winnaars van de Aris Dijksman Duo Cup?
De winnaars
Abe Weenink en Leendert Schoenmaker. Abe had zich oorspronkelijk ingeschreven met zijn zus Eeke, maar zij werd plotseling ziek, waardoor Leendert de kans van zijn leven zag en greep! Ondanks hun korte voorbereiding, hadden zij hun ritten zo secuur op elkaar afgestemd, dat ze met een minimaal verschil van maar vijf-honderdsten van een seconde wisten te finishen, nog geen kwart schaatslengte! Bizar goed gefinetuned.
Tweede, met een verschiltijd van minder dan een halve seconde werden Freddie & Peppie (Freddy Holwerda en Jerry Huiberts).
En bijna, echt bijna had het Dinsdagavond Duo van oud-Diepvrieskipwinnares Jane Snelting en Mickie Rijnsburg op het podium gestaan, maar helaas! Mogelijk mede ten gevolge van bovengenoemde genoemde valse start, hadden zij uiteindelijk net 0,188 seconden te lang over de totale rit gedaan, waardoor de derde plaats over ging naar laat-inschrijvers Jacques Kalisvaart en Peter de Kruijk. Deze laatste was dagenlang met man en macht aangemoedigd om zijn oude schaatsen nog één keer van zolder te halen. Je kunt ze daar nu met een goed gevoel weer terugleggen Peter.
Snelheidsovertredingen
Geheel tegen de geest van het evenement in, werden het snelste dames-, heren- en mixed dubbel teams ook naar voren geroepen. Hadden zij gehoopt op een mooie prijs, jammer dan. Hen viel wegens “te hard rijden” slechts een schandeprijsje ten deel, een kroonsteentje dat, evenals de Coffee Cups, voorzien was van twee oortjes maar dan van elektradraad. Dit omdat Aris ooit eigenhandig alle kroonsteentjes voor de lampen in ’t Hogerop had gemonteerd.
Mooie gedachte dat het licht in ’t Hogerop brandt dankzij Aris!
RECTIFICATIE: Achteraf heeft de organisatie geconstateerd dat team MoKe ten onrechte een kroonsteentje overhandigd heeft gekregen. Dit kleinood komt niet hèn toe, maar het team Haarlem Masters. Team MoKe dient hun “lusterklem” echter als aandenken te behouden en de organisatie zal zorgen voor een nieuw uniek kroonsteentje voor team Haarlem Masters wegens hard rijden, want daar kom je niet ongestraft mee weg.
Tenslotte bedanken wij naast alle deelnemers, in het bijzonder de complete jury en met name Ria, Marjolein, Martijn en Michel. Maar ook Dirk Dijksman, onze starter van dienst, de hulpstarters, de ijsmeesters, onze fotograaf, onze speaker, het bestuur, SchaatsLab en natuurlijk Berthy Dijksman!
Bekijk de foto’s gemaakt door Hector Lankhorst
Douwe van der Kooi