In de Rubriek Blessuren & Kwetsuren, een helaas-relaas.
Op het allerlaatste clubuur van het seizoen had ik samen met John net lekker een paar rondjes warm gereden. In het daaropvolgende lanterfanterrondje waren we ons samen aan ‘t verheugen op nog zéker twee weken schaatsplezier! Hoor ik achter mij een ijselijke schreeuw en zie in de bocht twee jonge dames op volle snelheid onderuit gaan en recht op mij af komen. Op hetzelfde moment worden mijn benen onderuit geslagen en landde ik met behulp van wat zwaartekracht en het volle gewicht van mijn áfgetrainde lichaam, op het ijs. Kreeg eerst geen lucht, kon even niet ademen; reflex van het diafragma!
Terwijl ik daar als een watje lag te kermen, bogen zich meerdere clubgenoten over mij heen die mij oprecht bezorgd vroegen: “Gaat ‘t, gaat ‘t?” Maar nee, het ging op dat moment echt even HELEMÁÁL NIET!! Laat me even tot mezelf komen… Pffffff!
Waar ze zo snel vandaan kwamen weet ik niet, maar binnen de kortste keren ontfermden zich twee van onze gecertificeerde EHBO-ers, Aad Maarleveld en Jan Oosterhof over mij. Wat geweldig dat we deze mensen hebben! Dan weet je dat er iemand bij je is die weet wat ie moet doen (en soms nóg belangrijker, wat niet).
Eenmaal aan wal ontdeed Christa mij van mijn helm en schaatsen en checkte dokter Kees of er mogelijk sprake zou kunnen zijn van inwendig letsel. Kortom, ik werd, wat ik mij later pas realiseerde, ondergedompeld in een hoop warm clubgevoel!
Het meiske dat mij zo ongelukkig had aangevaren, kwam met betraande ogen persoonlijk haar excuses aanbieden. Dat vond ik erg sportief en heel attent van haar, maar die dingen kunnen nu eenmaal gebeuren.
Johan, ook een arts, bracht mij naar de SEH, waar de foto’s uitwezen dat ik een paar ribben gebroken had. Ze telden er vier, maar mogelijk zat daar nog wat oud breekwerk tussen van een onfortuinlijke valpartij met de racefiets. En omdat ik verder geen (inwendig) letsel of snijwonden bleek te hebben, tel ik al mijn zegeningen en dat zijn er, als je goed telt, heel wat!
Dus nu maar lekker pijn stillen, uitzitten en opnieuw beginnen.
Heel veel dank aan iedereen die zich over mij bekommerd heeft, voor jullie medeleven en alle clubgenootzakelijke hulp.
Douwe van der Kooi