Impressie van het wadloopweekend 16-17 september 2023 van Kloosterburen naar Schiermonnikoog.
Naast de vele schaatsactiviteiten ondernemen verenigingsleden ook andere sociale buitenactiviteiten. Eén daarvan is de jaarlijkse wadlooptocht.
Het initiatief daarvoor werd ooit genomen door Jan Zolner en is dit jaar georganiseerd door Maarten Ouwehand en Marc Hom, waarbij andere leden mee hielpen als het gaat om maaltijden voorbereiden, inkopen, taart bakken enz.
Voor mij was het de eerste keer dat ik aansloot en ik geef hierbij wat van mijn indrukken. Wadlopen kan alleen als het eb is dus startte de wandeling deze zaterdag rond vier uur in de middag en waren we rond negen uur, het was inmiddels donker, bij de dijk op Schiermonnikoog.
Maar het begon allemaal bij het verzamelpunt, een café in Lauwersoog waar we met 23 schaatsclubleden en vrienden getrakteerd werden op onder andere de plaat-appeltaart van Eeki en Maarten. Vervolgens werden we met een bus van Dijkstra, de verantwoordelijke organisatie, naar de waddenzeedijk bij Kloosterburen gereden waar we uitleg kregen over de geschiedenis van het landschap, landaanwinning en het bijzondere karakter van het waddengebied. Nadat de groep van zo’n 70 deelnemers gesplitst was, begonnen we rond vier uur aan de tocht van 19 km. De eerste tweehonderd meter waren pittig. Geen mooi hard zand maar een laag blubber waar je tot je enkels in weg zakte. Toen werd ook duidelijk waarom er zo veel nadruk lag op de juiste schoenen (de blubber zuigt lage schoenen van je voeten).
Door elkaar vast te houden had je wat evenwicht. Daarna werd de ondergrond wat steviger en liepen we door zo’n twintig centimeter water dat nog bezig was om weg te stromen. En zo liepen we een onmetelijke ruimte in tussen de vaste wal en het eiland in de verte. Water, geulen, droge en soms weer blubberplekken wisselden elkaar af. Bij het doorwaden van de geulen, soms tot aan je middel, voelde je door de stroming goed hoe het wad als een soort badkuip aan het leeglopen was en ook hier was het fijn om elkaar vast te houden om vallen te voorkomen. Al ging dit niet altijd vlekkeloos. Onderweg hielden we regelmatig pauze om wat te eten en te drinken. In de verte zagen we meerdere groepen wadlopers die net als wij hun moeizame weg zochten.
Bijzonder was rond zeven uur de ondergaande zon en de schemering die er op volgde. Het wad kreeg een mysterieuze sfeer. De spiegelende zon op het water, het geluid van voetstappen door het water, de lichten van het land en de vuurtoren. En vaag in de verte zagen we de duinen van het eiland op ons afkomen. Heel indrukwekkend. Tegelijkertijd was het zaak om door te lopen want het werd pikkedonker waardoor je niet goed meer zag waar je je voeten neerzette.
Na deze bijzondere ervaring van landschap, zon, water, uitzicht, gesprekken en handen die je vastpakken, liepen we, nadat we onze benen hadden afgespoeld en schone sokken en schoenen hadden aangetrokken, naar onze slaapplek.
In de kampeerboerderij werden we opgewacht door Nannette die de avondmaaltijd (gemaakt door Coby en Gilbert) verder had klaargemaakt. Een gezellige, bijna uitgelaten avond volgde en dat is niet gek want het voltooien van 19 km WAD lopen in vijf uur is een flinke energieke prestatie en je bent blij dat je kan zitten (op het wad staan geen bankjes).
De volgende dag was er na het ontbijt nog tijd om in groepen door het dorp te lopen, een terrasje te pakken of hotel-restaurant van der Werff te bekijken. Om 13.30 u vertrok de boot terug naar Lauwersoog en na het oppikken van de bagage reden we naar huis.
Alles bij elkaar was dit weekend een intensieve en rijke ervaring. Allereerst door het plezier van de mensen van de organisatiegroep en het besef dat vele handen zo’n weekend mogelijk maken. Rijk, doordat je nieuwe interessante mensen van de ijsclub leert kennen, leuke en soms diepe gesprekken hebt en zo indirect de verbinding met de club sterker wordt.
En tenslotte rijk door de overweldigende fysieke ervaring van het lopen over het wad, het beleven van dit unieke landschap en de verwondering dat het mogelijk is om van het vasteland naar Schiermonnikoog te lopen. Kortom, reden genoeg om dankbaar te zijn voor dit bijzondere weekend.
Jan van Diepen