Opnieuw heeft een clublid van IJsclub Haarlem een serieuze marathon gewonnen. Hadden we enkele jaren geleden al een Nederlands Kampioen bij de Beloften (Jeroen Janissen), in Tilburg koos onze Esther Kiel in de voorlaatste ronde het juiste moment om te gaan om het aanstormende peloton vervolgens voor te blijven. Hier volgt haar persoonlijke relaas.

Het was een lange rit van Heerenveen (waar ik tegenwoordig woon voor het schaatsen) naar Tilburg, maar ik was gelukkig samen met marathon-ploeggenotes Aveline Hylkema en Paulien Verhaar. En ik had er veel zin in; marathons zijn altijd een mooie afwisseling met de dagelijkse langebaantrainingen. Je bent dan even niet alleen met jezelf bezig maar constant alert op de positie van andere rijdsters en op mogelijke uitbraken, en dat vergt alle aandacht. Daarnaast smaakte de 4e plaats die ik had behaald tijdens mijn laatste marathon op IJsbaan Haarlem, naar meer. Ik wist dus dat ik leuk mee zou kunnen doen, maar zomaar die klassering evenaren of verbeteren had ik niet direct verwacht.

We reden als ploeg, met sponsor Bouwbedrijf De Vries, een sterke wedstrijd. Bij uitbraken was er steeds iemand mee. Ikzelf hield vooral de meiden van team Palet en team Turner in het oog, de twee sterke ploegen in het peloton, omdat van het sterke Zaanlander dit keer alleen Maaike Verweij meedeed. (Irene Schouten, Marijke Groenewoud, Melissa Wijfje en Elisa Dul waren op trainingskamp).

In de eerste helft van de wedstrijd hielden de favorieten zich rustig, dus ik daarmee ook. Enkele uitbraken strandden snel, want veel rijdsters waren nog fit genoeg om het peloton snel weer te laten aansluiten. Na 40 van de 80 ronden veranderde dat langzaam en ging ik wat meer van voren rijden. Uiteindelijk was er een uitbraak van 13 rijdsters, en ik besloot mee te springen want alle sterke ploegen waren vertegenwoordigd. De sterke ploegen en mijn ploeggenootjes Paulien en Aveline stopten af in het peloton en de andere ploegen hadden niet meer de kracht om het gat dicht te rijden waardoor we als kopgroep weg wisten te blijven.

Een paar ronden voor het einde besloot Femke Mossinkhoff vanuit deze kopgroep haar geluk te beproeven, maar haar poging slaagde niet. Twee ronden voor het einde liepen we weer op haar in en met nog 1,5 ronde te gaan demarreerde ik uit onze kopgroep. Ik reed voor wat ik waard was en keek niet meer achterom, ik dacht alleen maar: ‘ritme houden en alles geven wat je hebt!’ Op 350 meter voor de finish haalde ik Femke in maar tot het laatste moment was ik bang om ingehaald te worden. Dit maakte de ontlading, toen ik als eerste over de finish kwam, dan ook extra groot. Ik stak mijn armen in de lucht en slaakte een overwinningskreet: het was gewoon gelukt om mijn eerste overwinning op de marathon te behalen!

Zo wordt het rijden van marathons wel extra leuk! Ik vond gewoon meerijden altijd al een hele leuke afwisseling met de langebaan, maar nu ik weet dat ik mee kan doen om de podiumplekken maakt dat het marathonschaatsen nog veel mooier! Desondanks blijft langebaan voor nu wel mijn hoofddoel, een marathoncarrière na afloop van mijn langebaancarrière is echter zeker niet uitgesloten!

Esther Kiel

foto: schaatspeloton.nl

Meer nieuws over deze overwinning: