De eerste versoepelingen op IJsbaan Haarlem bleven niet onopgemerkt bij het wedstrijdcomité van onze IJsclub, en zonder verder te aarzelen waren er twee dagen vastgelegd voor het Clubkampioenschap.

Ik ben geen geboren mug, maar kwam in 1996 uit Twente om in Haarlem het scheepsbouwvak te leren. Ik kon kiezen uit Rotterdam of Haarlem, maar de keuze stond al vast. Haarlem had een IJsbaan. Lid worden was niet zo’n probleem maar abonnementen bemachtigen was lastig. Ook omdat ik aangaf alleen geïnteresseerd te zijn in Marathon Schaatsen. Gelukkig was er toch plek. De maandagavond marathoncompetitie was er al en dat was volop genieten.
Ik kreeg wel eens de vraag: “Doe je mee met de clubkampioenschappen?”. Tja, daar lag absoluut niet mijn ambitie en bovendien was het zo populair dat er meer inschrijvingen waren dan startplekken. Later waren de weekenden in de winter al snel gevuld met regio en landelijke marathonwedstrijden, dus dat Clubkampioenschap is er nooit van gekomen. Ook nu als master zijn de weekenden doorgaans goed gevuld met schaatsen van mijn jongste zoon, het zwemmen van mijn oudste en mijn eigen wedstrijden.
Maar afgelopen weekend was er geen excuus en hebben een aantal mede marathonners en ik de stoute schoenen aangetrokken en ingeschreven. We hadden nog een week om wat kort werk te oefenen, en vooral de start. Zoals onze trainer, Jack van Honschoten zei: “Dat hardrijden zal wel gaan, maar het opgang komen is ons marathonners vreemd”.

Het weer was nog onstuimig maar zaterdag ging overdag de wind liggen dus met windstilte en fantastisch ijs waren de omstandigheden het hele weekend uitstekend. Bloed zenuwachtig stond ik aan de start van de 500m, in mijn hoofd tolden veel gedachten rond: goed stil staan – start passen na ’t schot, niet gaan schaatsen – op snelheid – ja, dan diep zitten en rake klappen geven – en bovenal, niet vallen. En het viel niet tegen. Met de 3de tijd kon ik met vertrouwen de 3km in. Ook daar kwam ik redelijk goed op gang, tikje te hard in de eerste volle ronde, ’t hele kwartet ingehaald en met dikke winst over de meet. Na 2 afstanden had ik de leiding in het klassement gepakt.

Zondag dan de 1500m. Inmiddels zat ik in het laatste kwartet in plaats van het eerste. Toch weer wat zenuwachtig. Een lastige eerste wissel, maar ff inhouden, niet gehinderd toch? Het ging weer lekker en met het oog op de nog komende 5km de laatste ronde niet vol de verzuring in.
De 5000m dan. Toch wel een eind, zo alleen zonder lekker marathon treintje. Ik wist de rondetijden vlak te houden in de 35sec, maar versnellen zat er niet in. In de slotfase kon ik naar mijn tegenstander toe rijden die ik ook nog eens net kon passeren in de laatste ronde. Vol euforie gleed ik over de streep, na een prachtig kampioenschap. Wel weer een dilemma rijker: toch maar wat vaker langebaan wedstrijden gaan rijden?

Groet, Gem