Hoe schrijf je een stukje over een activiteit waaruit blijkt dat het fantastisch was zonder al te veel reclame te maken, om te voorkomen dat er volgend jaar hele rijen leden zich verdringen om mee te mogen?
Nou ja, er zijn zwaardere uitdagingen dus dan moet dit een makkie zijn.
Zo dus….; naar aanleiding van een goed bevallen tocht van het afgelopen jaar, twijfelde ik niet om weer in te schrijven. Jawel: inschrijven, want het streefgetal van deelnemers ligt zo rond de 30.
Ageeth, Maarten & Co zijn immers geen reisbureau! Nu met vroegboekkorting!!! Dat zou wat zijn zeg!
Neen, dat alles is niet nodig en laat dat dan ook maar gewoon aan hun over. Al meerdere jaren achtereen organiseren die twee met een eenvoud maar vol enthousiasme -met ijsclubbers met familie en vrienden- de wadloopdagen. Voor de tweede maal naar Schiermonnikoog en het was (weer) een succes. Uiteraard mede door het weer. Op de zaterdag in het begin volle zon, maar op het wad iets meer naar sluierbewolking met weinig of geen wind. Magnifiek wadloopweer.
Je kon kiezen voor de 12 of 20 km. Om 12 uur werd er verzameld bij restaurant Schierzicht in Lauersoog. Daar is als lunch de meegebrachte cake’s en appelgebak genuttigd. De meeste lopers zijn niet nieuw, elk jaar zijn er uiteraard mutaties en zo nu en dan neemt en lid een introducé mee, gewoon omdat die het nodig heeft om eens lekker uit te waaien.
De groep van twintig vertrekt met de bus naar een lanceerplek wat meer naar het Oosten. De 12 km-lopers hebben dan nog een uurtje de tijd om zich voor te bereiden. Om 14.00 uur stapte het gezelschap op een boot met aan boord zeker 80 wadlopers. Er wordt dan naar de dichtsbijzijnde plaat gevaren en daar word je à la D-day, zo vlug mogelijk over boord gekieperd. Althans, onder aanmoediging om op te schieten voordat de boot vastloopt, om via een laddertje naar beneden te kruipen. Een laddertje -waarvan de onderste 3 treden (expres denk ik) zijn weggehaald- het koude wadwater in tot op een hoogte van mijn onderste snorhaartjes. Dat krijg je als je de 1.70m niet meer aantikt. Bij Sjaak en Margo zag ik dat zij er zowaar natte kousen aan over hielden. Nu kun je niet meer terug, althans niet meer met de boot. De wijdse Waddenzee ligt voor je open.
Wat minder dan het vorige jaar, was de info en samenwerking met de gidsen. De groep werd als ‘te groot’ ervaren door de deelnemers. Dat was een jaar eerder met zo’n 15 leden en een gids leuker.
Maar dat zal wel aan de animo liggen. Immers, begin september, mooi weer en het ideale eb-uur voor het tij zal daarmee te maken hebben. Zo’n keer of drie, vier wordt er een kreek overgestoken onder aanwijzing van de prikstok actieve gidsen. Onderweg wordt door alles en iedereen met elkaar gekletst over de meest waardevolle en zwaarste onbenulligheden. Maar feit is dat de meesten elkaar beter leren kennen en elkaars verhaal graag aanhoren. Uiteindelijk is iedereen tot gemiddeld broekriem-hoogte nat. Daarom heet het ook wadlopen en daarmee onderscheidt het zich van een boswandeling.
Mijn persoonlijke ervaring bij het wadlopen is de betovering van Moeder Natuur. Ruim zicht op een prachtig veranderend wolkenspel. Met een helderheid aan licht wat alleen het Wad je kan geven. Fotografischer wordt land-zee-lucht niet meer ervaren dan op een mooie dag op het Wad.
Ondanks dat de korte afstand me goed bevallen is, denk ik dat ik een volgende keer voor de 20 km ga. Dan hoef ik niet mee te helpen aan alle voorbereidingen zoals het maken van salades en het schoonmaken van 6 bakken aardbeien. Want het eenvoudige, maar heerlijke en voedzame maal is reeds voor 30 personen voorbereid door de Akela’s Mieke, Gerda en Petra. Een hoeraatje voooorrr…..!!
Om aan tafel te gaan doet iedereen ‘dit of dat’, aangegeven door Ageeth en Petra. En dat is maar goed ook, met alleen naar elkaar kijken komt er geen pot op tafel.
Lieve mensen wat heb ik weer genoten van jullie. Lief en leed (ook tijdens het lopen) is die avond met elkaar gedeeld. Onderwerpen als: minder gemakkelijke pubers, burn-outs, loopbaanwensen, sterfgevallen enzovoots, worden met liefde en aandacht gedeeld. En wat een afsluiting! Onder leiding van Pim’s Holland Got Talent, werd de ene smartlap met de ander evergreen afgewisseld. Tot klokslag 24.00 uur alsof het sluitingstijd betrof. De andere dag, na het gezamenlijke ontbijt, is maar één ding belangrijk en dat is tijdig op de boot van 13.30 uur te zijn. De meeste halen nog een bakkie in het dorp. Een enkeling zoekt de duinen op en maar twee blote-k… zwemmers (John en mijn persoontje) hebben de Noordzee even benut om af te koelen. Want dat was nodig met die prachtige zomerdag van 27 graden.
Ageeth, Maarten, Petra, Mieke, Gerda en wie nog meer….ja, ook jullie lopers, hartelijk dank voor dit mooie samenzijn.
Rien Verbiest
P.S.: naar de bril van Ruud hoeft niet meer gezocht te worden, die bleek bij toeval in zijn broekzak te zitten.