Herinneringen aan Frans Been (13 augustus 1931 – 4 maart 2024)

De rouwkaart vermeldde de volgende tekst:
“Heel bijzonder, heel gewoon,
  Gewoon een heel bijzonder persoon”

Ja, zo zou je Frans wel kunnen omschrijven.
Ik moet ver teruggaan in de tijd dat er nog geen kunstijsbaan gebouwd was, laat staan een clubhuis. Frans werd begin october 1975 als lid ingeschreven. In de groep die ’s zomers aan de duintraining deelnam liepen twee, in mijn ogen al wat oudere mannen, mee. Ik vond het knap dat ze zo’n goede conditie hadden en niet onderdeden voor de jongere clubleden. Een van hen was Frans Been. Een forse rijzige man met een diepe basstem. Er stond in die tijd veel te gebeuren, bij zowel de club als bij de ijsbaan, waar Frans ook bij betrokken was.

Voor zover ik mij kan herinneren was Frans ook één van degenen die activiteiten voor de jeugd organiseerden zoals bijvoorbeeld schaatskampen. Een Jeugdcommissie zoals we die nu kennen bestond toen nog niet. Toen de IJsbaan eenmaal gerealiseerd was (1977), bleef hij weliswaar clublid maar zette zich ook meer en meer in voor het dagelijks beheer bij de baan. Ook kon op hem altijd en beroep worden gedaan als de IJsclub onder aanvoering van Akke Falke weer de jaarlijkse Nacht van Haarlem organiseerde.

Frans hield mede toezicht, want er kwamen honderden belangstellenden op dit unieke evenement af dat zich kenmerkte door gezelligheid, maar af en toe waren er ook kleine ongelukjes. Hij trad dan tevens op als EHBO’er en dan kon hij tegen iemand die een snee had opgelopen door een schaats, op de vraag of het allemaal goed ging, zeggen: ” Och een sneetje, daar plakken we een pleistertje op en misschien een verbandje, maar ze hoeft niet naar het ziekenhuis”. Dat was dan weer een hele geruststelling. Voor zijn inspanningen bij de IJsclub, de Jeugdorganisatie, de IJsbaan en meer, werd hij benoemd tot Lid van Verdienste. Toen Frans vele jaren later afscheid nam bij de IJsbaan werd hij samen met zijn vrouw Harmke in een door een paard voortgetrokken slee gehesen voor een ereronde op de ijsbaan, waarbij menigeen het paar met een welverdiend applaus eerde.

De laatste jaren woonde Frans als weduwnaar in de Molenburg . Hij werd ruim 93 jaar.